Na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu
liczne grupy badaczy szukały Arki Noego lub jej szczątków na Górze
Ararat. Biblia jednak nie mówi, że Arka Noego osiadła na górze Ararat.
Starożytny święty tekst informuje nas, że Arka osiadła na górach Ararat,
jest to określenie w liczbie mnogiej. Badanie hebrajskich manuskryptów
księgi Rodzaju wskazuje, że użyte słowa mówią, iż Łódz Noego osiadła na
górach Urartu, mogło to być gdzieś na rozległym górskim paśmie dalekiego
wschodu Turcji
Ararat to niepoprawne, powtórzone za masoretami, odczytanie aramejskiego napisu ‚rrt’.
Nazwa występuje w tekstach biblijnych, zachowała się również we
współczesnej wiedzy o legendach danego regionu. Naukowcy dokonali
porównania słów „Ararat” i „Urartu” na podstawie łacińskich i greckich przekładów Biblii. Według Księgi Rodzaju w greckim tłumaczeniu Arka Noego zatrzymała się w górach Ararat – ἐπὶ τά ὅρη τα ΄Αραράτ. Łaciński tekst wymienia góry Armenii jako: super montes Armeniæ. W rękopisach z Qumran występuje aramejski napis ‚hwrrt’,
który wskazuje na Urartu, starożytne państwo na Bliskim Wschodzie, na
obszarze Wyżyny Armeńskiej, dzisiejsza Turcja, Iran i Armenia.
Najstarsza historyczna wzmianka o ludach
Urartu pochodzi z tekstów króla Asyrii Salmanasara I z XIII wieku
p.n.e. Wiadomo z nich, że król Urartu bez powodzenia prowadził wojny z
Asyrią. Wojska asyryjskie regularnie plądrowały Urartu i wywoziły łupy:
bydło i złoto. W czasach dzisiejszych poszukiwania starożytnej łodzi
rozpoczynają się w roku 1948 kiedy to domniemany świadek potknął się o
coś, co miało w jego ocenie być pozostałością statku Noego. Od tego
czasu wielu ludzi twierdziło podobne rzeczy, na szczyt wysłano licznych
badaczy mających odnalezć starożytne artefakty, wydano na ten cel
ogromne ilości pieniędzy, wszystko to biblijni krytycy określili stratą
czasu.
Góra Ararat posiada ruchome lodowce, które niszczą wszystko co stanie
ich drodze, do tego dochodzą erupcje wulkaniczne, które mogły przez
tysiąclecia zniszczyć wszystko co na niej osiadło. W miejscu jednej z
ostatnich zmian górotworu powstał Wąwóz Ohura, była to sytuacja podobna
do słynnego przypadku Góry św. Heleny w stanie Washington, USA, i
właśnie w to miejsce kierowały się liczne ekspedycje poszukujące Arki
Noego, co jest dziwnym zbiegiem okoliczności.
Większość poszukiwaczy oraz ludzi zajmujących się problemem
umiejscowienia Arki poszukuje jej na wspomnianej (jednej !) Górze Ararat
(5137 m n.p.m). Szukanie szczątków konstrukcji Noego tylko na tym
szczycie jest wielkim emocjonalnym błędem lub historyczną pomyłką.
Księga Rodzaju nie przekazuje nam informacji o tym konkretnym miejscu,
jako pozycji ‚lądowania’, ani o żadnym innym specyficznie wskazanym,
mówi się tam o górach Ararat w liczbie mnogiej. W zniekształconych hinduskich wersjach opowieści o Potopie arka osiada na szczytach
Himalajów (liczba mnoga). Geolodzy, którzy badali górę Ararat, odkryli
na niej wiele rodzajów skamieniałych muszli, kryształy soli, tworzące
sie jedynie w wodzie, co świadczy o tym, że góra ta jak i wszystkie inne
dookoła, musiała być kiedyś zalana przez wody potopu.
Według Koranu arka wylądować miała na górze Jebel al Judi (Sura 11:44). Wydanie „Muslim Encyclopedia” również wskazuje na miejsce nazwane Cudi-Dagh jako
to gdzie miała spocząć konstrukcja Noego. Szczyt ten osiąga wysokość
2100 m., zlokalizowany jest około 325 km na południe od szczytu tzw.
Góry Noego/Araratu, leżąc nad rzeką Tygrys. Za tym miejscem przemawiałby
dodatkowo fakt, że biskup Epitaniusz z Salamis, w IV wieku naszej ery
stwierdził, iż wrak znajduje sie na ‚górze’ Cudi. Uczeni islamscy są przekonani, że nazwa ta odnosi sie bardziej do Araratu niż to owego Cudi-Dagh,
choć angielskie tłumaczenie Koranu dokonane przez George’a Sale w roku
1734 daje nam do zrozumienia w przypisach, iż miejsce to jest
wzmiankowane na podstawie tradycji, a nie sprawdzonych relacji. Fakt iż
góry Ararat są w liczbie mnogiej mógł by wskazywać w tym przypadku także
na dwa szyty Cudi. (Ararat jest też w pewnym sensie dwoma szczytami)
X wieczny muzłmański uczony i podróżnik Abu al-Hasan (Al-Mas’udi), pochodzący z Bagdadu pisał w jego notatkach tak: „Arka
zatrzymała się na szczycie El-Judi. Jest to szczyt na przeciw Masur’y, i
rozciąga się do Jezi-rah Ibn ‘Omar, który należy do terytorium
el-Mausil. Szczyt jest oddalony o 8 „farsangów” (około 48 km) od
Tygrysu. Miejsce gdzie zatrzymał się statek, jest ciągle widoczny”
Takie dokładne ujęcie sprawy widocznych jeszcze szczątków wskazuje
bezpośrednio na Cudi Dagh ! Inny uczony z tego okresu Ibn Haukal również
wskazywał na to miejsce jako to, gdzie Noe wybudować miał miasto. Inny
badacz i georaf Zakariya ibn Muhammad al Qazvini z 13 wieku, Irańczyk,
donosił że drewno Arki Noego było wciąż widoczne do czasu przełomu 8 i 9
wieku naszej ery, co w irańskim określone było jako czas ‚Abbasid’,
informował także że drewno to zostało wykorzystane do budowy klasztoru
(meczetu) (Hamd-Allah Mustawfi , 1340, tłumaczenie: G. Le Strange, 1919,
str. 184).
Cudi Dagh przez stulecia była
nazywana jako: Szczyt Judi, Cardu, Quardu, Kardu, Górami Gordyjskimi,
szczytami Karduszian, szczytami Kurdów, a w języku asyryjskim Szczytem
Nipur. Niewielka semicka grupa etniczno-religijna zwana Samarytanami
posiadała swoją własną „Biblię”, jej początki mają pochodzić z 5 wieku
p.n.e. i sięgać aż do około 10 w. n.e., w niej to Samarytanie umieścili
Arkę Noego na ‚jakimś’ szczycie północnej Asyrii. Istnieją dowody, że w
starożytności część plemion osiedliła się w obrębie szczytów Cudi-Dagh.
(Dickson, rok 1910, strona 361)
Słowo Targum pochodzi od hetyckiego tarkummaj,
jest to: „proklamacja”, „wyjaśnienie”, „tłumaczenie”. Targumy są
aramejsko języcznymi, żydowskimi przekładami Biblii hebrajskiej na język
aramejski, w nich to według Onkelosa, Neofitiego i pseudo-Jonatana
zawarta jest informacja, że Arka osiadła na wcześniej wspomnianych
szczytach Quardu (szczyty Kurdów). Natomiast Księga Jubileuszów
kilkakrotnie umiejscawia Łódz Noego na jednym ze szczytów Lubar,
należącego do Gór Ararat. W pewnym miejscu Księga ta informuje nas, że
trzej synowie Noego zbudowali trzy miasta koło szczytu Lubar (7:17) oraz
że Noego pochowano na szczycie Lubar w krainie Ararat (10:15). Również
Zwoje z Qumaran 4QpsDn i 6Q8 podają tą samą nazwę Lubar. Badacz Sayce sugerował, że pierwsze dwie litery Lu pochodzą od nazwy innego regionu okolic Urarty, niż ten Araratu, a w połączeniu z barlis tworzyły by Lubaris.
Józef Flawiusz (ur. w 37 r., zm. po 94 r. n.e.) wydaje się potwierdzać takie podejście do sprawy nazewnictwa, pisze on tak w swoim dziele:”…Podobne
wiadomości znaleźć można również u Hieronima Egipcjanina, który opisał
dawne dzieje Fenicji, oraz u Mnazeasza i wielu innych, a Mikołaj z
Damaszku w dziewięćdziesiątej szóstej księdze swego dzieła tak na ten
temat powiada: „Nad krainą Minias w Armenii wznosi się wysoka góra zwana Baris,
na której, jak wieść niesie, uchroniło się niegdyś wielu ludzi od
potopu, a jakiś mąż wylądował tam, przyjechawszy na arce, i przez długi
jeszcze czas, przechowywały się po niej drewniane szczątki. Możliwe, że
był to ten sam człowiek, o którym pisał Mojżesz, prawodawca
Judejczyków…”
Ciekawe że pozabiblijne zródła wspominają o regionie zwanym Armenią, związanym z Arką. Słowo „Armenia”
pochodzi od nazwy jednej z graniczących z Persją prowincji państwa
Urartu, leżącej na terenie historycznych ormiańskich ziem, która z kolei
została tak nazwana z uwagi na fakt, iż znaczną część jej populacji w
owym czasie (ok. połowy pierwszego tyś. p.n.e.) stanowili Aramejczycy.
Zgodnie ze średniowieczną europejską etymologią słowo Armen odnosić się do starożytnej postaci Arama syna Sema, wnuka Noego.
Wróćmy do nazwy Lubar. Steiner podawał informację, że istnieje stary dokument z Elefantyny z 5 wieku p.n.e., gdzie słowo Lubar jest przedstawione jako odpowiednik „kawałka drewna służąca do naprawy łodzi”. Stainer sądzi również, że słowo Lubar ma związek z akkadyjskim słowem labiru
mającym opisywać drewno.( Steiner, rok 1991, strona 248). Z historii
znane jest świadectwo władcy Chetytów, kapłana Berossa, który w trzecim
stuleciu przed Chrystusem twierdził, że statek zachował sie w dobrym
stanie, że jest cały czas doskonale widoczny.
Twierdził również, że w trakcie
pielgrzymek ludzie zeskrobywali z niego smołę na swoje potrzeby,
umieszczając ja w amuletach. Przez stulecia liczne grupy zabierały ze
sobą elementy statku na pamiątkę, a około 7 wieku naszej ery, według
jednej relacji pozostałe belki zostały zabrane by z nich zbudować
meczet. (zródło: Komroff, rok 1989, strona 284)W wielu 12 Banjamin
napisał, że podrózował do Jezireh Ben Omar, miejsca koło Szczytu Ararat, Omar Ben al-Khatab
usunął Arkę Noego z dwóch szczytów i zrobił z jej szczątków meczet
(Komroff, wydanie z roku 1989, strona 284), wszystko to miało się odbyć
koło miejscowości Cizre. Mało jest zrozumiałe jego określenie „dwa szczyty” chociaż góry Cudi posiadają ich dwa o podobnej wysokości.
Istnieje kilka starożytnych przekazów co
do miejsca lądowania Arki Noego i tego co się stało następnie z wodnym
pojazdem. Jedną z ciekawszych jest ta opowiedziana przez Faustusa z
Bizancjum. Faustus był historykiem z 4 wieku naszej ery. Mało jest
wiadomo na jego temat, oprócz tego że był osobą zainteresowaną
spisywaniem historii Armenii. Oryginalne prace tego historyka zagineły, a
to co pozostało jest kolejną kopią jego prac. Z jego przekazów
dowiadujemy się pierwszy raz o świętym biskupie Jakubie (Hagopie) z
Nisibis, był synem ormiańskiego księcia Gefala, zamieszkał w pustelni w
górach Mezopotamii.
Odziany w kozie skóry, żył tam w
modlitwie pod odkrytym niebem, żywiąc się roślinami i owocami. Będąc
mądrym, oświeconym pasterzem, wsławił się cudami i przepowiadaniem
przyszłości. Według Faustusa ten święty mąż poprosił Boga by mógł
zobaczyć Arkę Noego (Garsoian, Księga III, rozdział XIV, str. 87, 1989).
Po kilkukrotnych nieudanych próbach wspinaczki na szczyt anioł dał mu
kawałek świętego drewna łodzi Noego. Faustus umiejscawia szczyt gdzie
miała lądowac Arka w miejscu zwanym kantonem Gordukh, w południowej Armenii. Miejscowość Nisibis jest oddalona od Cudi Dagh o 120 km.
Gdyby Faustus miał na myśli dzisiejszy
szczyt Ararat, to mógł by go bez wątpienia określić jemu dobrze znaną
armeńską nazwą, jako „Massis”, zresztą robi tak w innych miejscach jego
dzieł (Garsoian, Księga III, rozdział XX, str. 96, 1989). Armeńscy
historycy są zgodni, że wczesna historia tego regionu wskazuje, iż
miejscem gdzie osiadła Arka Noego są szczyty na
południe od Góry Ararat, czyli Cudi Dagh. (Thompson 1985, str. 81),
dopiero od 13 wieku wszystkie armeńskie zródła zaczęły wskazywać na
powszechny Ararat. (Czyżby działanie Islamu?) Takie zachowanie świętego
może być silną przesłanką, że prawdziwe położenie Arki znajduje się w
innym miejscu, niż to o którym opowiada większość standardowych
historyków.
Również uczeń biskupa Jakuba, święty Efrem Syryjczyk Ἐφραίμ ὁ Σῦρος, Efraim ho Syros wzmiankuje o miejscu położenia Arki Noego jako tego "na szczytach Qardu". Trudno uwierzyć by kolejny święty nie był pewien gdzie była umiejscowiona starożytna cudowna łódz ? Okoliczni mieszkańcy tego regionu do dnia dzisiejszego opowiadają historie o tych świętych i o mieście wybudowanym przez Noego. Legenda mówi, ze góra Ararat strzeżona jest przez anioły, które chronią Arkę. Według ormiańskiej legendy Bóg zesłał na świat burze, która pokryła Arkę lodem i wodą, gdyż grzeszni potomkowie syna Noego, Chama, chcieli ja zniszczyć.
Kurdowie twierdza, ze arka spoczywa na górze smutku/bólu i nie może być
poddana świętokradztwu ludzkich oczu. Aby do niej dotrzeć, trzeba być
czystym jak dziecko i bez grzechu, co potwiedzało by do jakiegoś stopnia
przekaz świętego Jakuba z Nisibis. W związku z legendami oraz wzmianką o
świętym biskupie można pokusić się o hipotezę związaną z Boskim
wyrokiem ukrycia łodzi Noego. Gdziekolwiek ona leży, mogła zostać
„przesunięta odrobinę miedzy wymiarami”, tak by nikt nie mógł jej
zobaczyć, ani się na nią natknąć, podczas wypraw poszukiwawczych, lub
tych chcących ją zniszczyć poprzez zabieranie drewnianych talizmanów.
Istnieje kilka opisów podróżników – poszukiwaczy tego zabytku, którzy
twierdzą, że widzieli Arkę, lecz gdy chcieli się udać spowrotem do
miejsca gdzie „została im pokazana” nie miogli jej już więcej zobaczyć,
ani trafić w tamto miejsce. (Bardzo polecam poniższe filmy dokumentalne, zwłaszcza nową produkcję z 2005 roku ! 48 minuta filmu...)
Linki: O duchowych zjawiskach związanych z Arką prosimy sprawdzić tekst pt.: Ogrodnicy, siewcy, rybacy, myśliwi i żniwiarze
Noah’s Ark & The Biblical Flood (2005 Full Movie) [HD]
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=3wst_EXjfl8
THE NOAH’S ARK CONSPIRACY – FEATURE FILM
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=w9pAjv1WgNg
Arka cz.1 prowadzi dr. Alfred Jan Palla
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=RyTthzbWzhM
Archeo Matrix - więcej tu Chrześcijańskie anamnesis
Linki:
Wkraczanie w anielski świat istot hylemorficznych – ich dotyk…
Zakazana archeologia, kreacjonizm i psychoanaliza drogą do katharsis
Darwinowski duch !
POLSKA "średniowiecza" ? Czy wiecie coś o Polsce i Polakach ? Tak się wam tylko zdaje...!
Polskie elity ufologiczne w kontekście duchowości ufonautów
Wkraczanie w anielski świat istot hylemorficznych – ich dotyk…
Zakazana archeologia, kreacjonizm i psychoanaliza drogą do katharsis
Darwinowski duch !
POLSKA "średniowiecza" ? Czy wiecie coś o Polsce i Polakach ? Tak się wam tylko zdaje...!
Polskie elity ufologiczne w kontekście duchowości ufonautów
Więcej podobnych artykułów znajdą państwo na portalu Argonauta.pl, skąd pochodzi i ten powyższy.
http://argonauta.pl/