Nie trzeba być religijnym fanatykiem lub arogantem by coś zrozumieć...

Zapraszam państwa serdecznie na nową stronę zajmującą się tym jak i innymi tematami powiązanymi z nieznanymi zjawiskami, parapsychologią, ufo, atronomią, zakazaną archeologią, adres tego nowo otwartego portalu to: http://argonauta.pl/


Zdjęcie pierwsze, "łączenie dużych przestrzeni"... odkrycia dzieki technologii LiDAR

W jakim stopniu można polegać na metodach radiodatowania?

Jak już widzieliśmy w poprzednich wpisach w temacie powstania skał ziemskichł, teoria określająca procedurę badania wieku Ziemi opiera się na założeniach niemożliwych do sprawdzenia. Czy są jeszcze inne fakty pozwalające kwestionować wiarygodność tych
metod? Istnieje wiele przykładów nieścisłości, które podają w wątpliwość wiarygodność radiochronologii. Przyjrzyjmy się tym przykładom. Próbkę, pobraną z powierzchni Księżyca podczas misji kosmicznej Apollo 11, poddano badaniu przy użyciu czterech różnych metod radiometrycznych. Wiek próbki określono następująco:
a) metodą Pb207-Pb206 na 4,6 mld lat;
b) metodą Pb206-U238 na 5,41 mld lat;
c) metodą Pb207-U235 na 4,89 mld lat;
d) metodą Pb208-Th232 na 8,20 mld lat.

Wiek skał księżycowych pobranych z tego samego miejsca, określony za pomocą metody potasowo-argonowej, wynosił 2,3 mld lat. Przy użyciu pięciu różnych metod uzyskano pięć różnych wyników.
Który wynik jest prawdziwy? Czy w ogóle można na nich polegać? Misja kosmiczna Apollo 16 pozyskała skałę księżycową, której wiek określano za pomocą trzech różnych metod. Uzyskane wyniki
wahały się od 7 do 18 mld lat. Naukowcy zajmujący się tymi badaniami stwierdzili, że wyniki nie były właściwe ze względu na nadmiar ołowiu w próbkach. Przy pomocy kwasu usunęli więc ołów z próbek i uzyskali wynik 3,8 mld lat, który uznali za właściwy. Dobrym sprawdzianem dokładności danej metody jest użycie jej do określenia wieku substancji, której wiek jest już znany. Jeżeli wynik uzyskany w ten sposób jest zgodny z prawdziwym wiekiem tej substancji, to dokładność i wiarygodność użytej metody zostaje potwierdzona. Przyjrzyjmy się, co się stanie, gdy zbadamy metodami radiodatowania skały wulkaniczne, których wiek jest znany. „The Journal Of Geophysical Research" podał, że wiek skał lawowych powstałych w 1800 lub 1801 roku na Hawajach, został określony dzięki metodzie potasowo-argonowej na 160 mln-3 mld lat. Widoczna jest tu ogromną rozbieżność między wiekiem rzeczywistym a
wiekiem określonym dzięki zastosowaniu radiochronologii. Oto kolejny przykład błędnego określenia wieku. Skały wulkaniczne, których wiek wynosił mniej niż 200 lat, zostały zbadane metodami radiometrycznymi, na podstawie których ich wiek oszacowano na 12-21 milionów lat. Widać więc, że wiarygodność tych metod jest wystawiona na próbę, jeśli użyte są do badania wieku
znanych nam substancji. Musimy jednak pamiętać, że dokładnie dzięki tym samym metodom naukowcy uważają, iż mają dowody na powstanie Ziemi przed miliardami lat Wielu z nas spotkało się z artykułami naukowymi, w których podany został dokładny wiek ważnych odkryć, wspierających ewolucyjny
model początków Ziemi. Większość czytelników nie kwestionuje tych danych, przyjmując je za fakt. Przyjrzyjmy się przykładom określania wieku niektórych z tych odkryć. „National Geographic" zawiera bardzo ważny artykuł zatytułowany „Czaszka 1470", opisujący człekokształtną czaszkę znalezioną
przez Richarda Leakey'a w Afryce.

 Dowiadujemy się tam, że wiek czaszki oszacowano na 2,8 miliona lat. Artykuł dodaje, że wiek ten określono dzięki metodzie potasowo-argonowej, za pomocą
której ustalono wiek substancji wulkanicznych otaczających ją. Kolejny ciekawy artykuł pochodzi również„National Geographic". Dowiadujemy się z niego o szczątkach szkieletu odkrytych przez Donalda Carla Johansona . Nazwał on swoje odkrycie imieniem Lucy. Twierdził, że ten organizm jest pewnym brakującym ogniwem, łączącym małpę z człowiekiem. Artykuł podaje, że wiek próbki wynosi około trzech milionów lat. Ustalono go dzięki metodzie potasowo-argonowej, do której użyto materiałów wulkanicznych otaczających tę skamieniałość. Możemy również przyjrzeć się artykułowi Mary Leakey, zatytułowanemu „Odciski stóp w prochach czasu". Autorka twierdzi, że odkryte odciski stóp należały do małpokształtnych ludzi żyjących 3,6 miliona lat temu. Ponownie dowiadujemy się, że wiek ten ustalono dzięki zbadaniu metodą potasowo-argonową skał wulkanicznych.

Powyższe przykłady wykazują dużą niedokładność w określaniu znanego już wcześniej wieku substancji wulkanicznych. Okazało się, że skały wulkaniczne, utworzone na powierzchni Ziemi zaledwie
200 lat temu, po zastosowaniu metod radiodatowania osiągnęły wiek milionów lat. W świetle tych faktów należy podważyć wiarygodność radiometrycznych metod datowania. Omówione metody radiodatowania stosowane są do określania wieku substancji nieorganicznych. Teraz przyjrzymy się metodzie powszechnie stosowanej do określania wieku substancji organicznych, czyli takich, które kiedyś stanowiły część żywego organizmu. Metoda, w której stosuje się izotop węgla 14C, opiera się na pomiarze ilości tego promieniotwórczego pierwiastka, występującego we wszystkich żywych tkankach. Pod wpływem promieniowania przenikającego wyższe warstwy atmosfery atomy azotu przekształcają się w atomy węgla 14C. Część z nich tworzy następnie cząsteczki dwutlenku węgla, a te z kolei wchłaniane są przez rośliny w procesie fotosyntezy. Zwierzęta zjadają rośliny lub mięso innych roślinożerców. W ten sposób każdy żywy organizm, zwierzęcy i roślinny, zawiera pewną ilość promieniotwórczego węgla. Gdy organizm umiera, przestaje wchłaniać promieniotwórczy węgiel, który zaczyna się rozpadać i stopniowo powraca do postaci azotu. Zmierzenie ilości węgla 14C w danej próbce materiału organicznego pozwala określić, jak dawno nastąpiła śmierć organizmu. Im więcej jest promieniotwórczego węgla, tym próbka jest młodsza, im mniej — tym starsza. Podobnie jak przy pozostałych metodach radiometrycznych określanie wieku metodą węglową opiera się na pewnych hipotetycznych założeniach. Po pierwsze, aby wiek uzyskany tą metodą był prawdziwy, ilość promieniotwórczego węgla w atmosferze ziemskiej musiałaby być niezmienna. Oznacza to, że w czasach, kiedy żyły badane okazy, tempo powstawania węgla 14C musiałoby być równe tempu jego rozpadu. Po drugie, zakłada się, że szybkość rozpadu w przeszłości była taka sama jak dzisiaj. Po trzecie, dany okaz nie mógł zostać napromieniowany węglem 14C od momentu śmierci. Aby właściwie ocenić dokładność metody węglowej, zbadajmy dostępne fakty. Istnieje kilka czynników środowiskowych wskazujących,
że tempo przyrostu ilości promieniotwórczego węgla jest zmienne.

1. W ciągu ostatnich 130 lat natężenie pola magnetycznego Ziemi zmalało o około 14 procent. W wyniku tego dociera do atmosfery ziemskiej większa ilość promieniowania kosmicznego, zwiększając
tym samym tempo powstawania węgla 14C. Wynika z tego, że tempo to w przeszłości nie było takie samo jak dzisiaj. 

2. Znaczna aktywność wulkanów miała wpływ na zachwianie równowagi izotopu węgla 14C, niezbędnej do prawidłowego określania wieku tą metodą. W czasie erupcji wulkanów uwalniane są do atmosfery duże ilości dwutlenku węgla.

3. Zwiększona aktywność promieni słonecznych powoduje większy przyrost ilości radioaktywnego węgla.

4. Próby jądrowe, dokonywane w ciągu kilku ostatnich dziesięcioleci, także wpłynęły na przyspieszenie tworzenia się radioaktywnego węgla.

5. Zderzenia asteroidów i meteorytów z Ziemią wpłynęły na istotne zwiększenie ilości węgla 14C. Na przykład wybuch w Tunguska na Syberii w 1908 r., który zwykło się wiązać z wybuchem meteorytu lub asteroidu w atmosferze ziemskiej, spowodował wzrost ilości węgla 14C. Słoje drzew z całego świata wskazują, że w rok po wybuchu na Syberii ilość substancji promieniotwórczych była znacznie większa
od normalnej. Założenie, że tempo przyrostu i rozpadu węgla 14C było w przeszłości takie samo jak dzisiaj, jest nieprawdziwe. Niemożliwe jest bowiem wyrównanie odchyleń w ilości promieniotwórczego węgla, spowodowanych przez wyżej omówione zjawiska. Uczciwa ocena dowodów jasno wskazuje, że metoda określania wieku przy pomocy węgła 14C jest wysoce podejrzana. Wiarygodność metody węglowej W jakim stopniu można polegać na wieku określonym metodą węglową? Czy można przyjąć wiek publikowany w różnych artykułach naukowych za dokładny? Wielu naukowców twierdzi, że dokładność określania wieku substancji organicznych można przyrównać do dokładności szwajcarskiego zegarka. Przyjrzyjmy się kilku przykładom pozwalającym zakwestionować wiarygodność i dokładność
tej metody. Wiek żywych mięczaków określony za pomocą metody węglowej wyniósł 2300 lat.

2. „Nature" podaje informacje o próbie określenia wieku materiału organicznego znalezionego w piwnicy angielskiego zamku. Choć zamek ma 787 lat, wiek tej substancji ustalono metodą węglową na 7370 lat.

3. Świeżo zabitym fokom przypisano wiek 1300 lat. Wiek zmumifikowanych fok, martwych od 30 lat, określono metodą węglową na 4600 lat.

Poniższe zestawienie pokazuje próbki dat podane przez naukowe pisma „Radiocarbon" i „Science". Porównuje ono wiek określony metodą węglową z wiekiem ustalonym za pomocą badań geologicznych. Tabela geologiczna została opracowana ponad 100 lat temu, a jednak do dziś uznawana jest przez większość naukowców za dokładną i wiarygodną.

Jak widać, istnieje bardzo duża rozbieżność między wiekiem określonym metodą węglową a wiekiem według tabeli geologicznej. Jednak zwolennicy teorii ewolucji uznają obydwie metody za dokładne i wiarygodne, mimo że wyniki uzyskane przy ich pomocy są wyraźnie ze sobą sprzeczne. Po przeanalizowaniu dowodów dotyczących wieku Ziemi widzimy, że istnieją wystarczające podstawy do poparcia koncepcji młodej Ziemi. Większość metod stosowanych w geologii historycznej wskazuje,
że jest ona młoda. Metody radiometryczne, ustalające wiek skamieniałości, nie są tak wiarygodne, jak twierdzą naukowcy. Nie trzeba więc być religijnym fanatykiem lub arogantem, by wierzyć w biblijną koncepcję młodego wieku Ziemi.
W tym temacie proponuję ten wpis:
http://popotopie.blogspot.co.uk/2013/06/jaki-jest-wiek-ziemi-wedug-fizyka.html

[...]Zdarza się natrafiać na wątpliwości zasadnicze, czy dążenie do zamożności nie jest sprzeczne z duchem chrześcijańskim, którego najlepszą rzekomo obronę stanowić ma ubóstwo (nie o zakonach tu mowa). Mylną argumentację do nadawania ubóstwu przywilejów religijnych czerpie się zazwyczaj z czterech źle zrozumianych tekstów Ewangelii, a mianowicie: Pozornie ma zakazywać zabiegów o dobra materialne ustęp z Kazania na Górze. W przedostatniej jego części (Mat.VI,25-34) powiedziano: „Nie troskajcie się, mówiąc: co będziemy jedli, albo co będziemy pili, lub czym się przyodziejemy... Nie troszcie się więc o jutro". Ileż razy zwracają uwagę na te wersety ludzie niechętni chrześcijaństwu!
Znajomość miejsc jest wielce rozpowszechniona pomiędzy nieprzyjaciółmi Kościoła i bywa wyzyskiwana, ażeby wykazywać, jako chrześcijaństwo dobre jest do zaświatów, lecz nie może być wyznawane przez ludzi, pragnących działać na ziemi dla dobra ogółu. Nie trzeba atoli posądzać biblistów Nowego Zakonu, iżby nie byli przestudiowali na wskroś ustępów tej wagi, jak Kazanie na Górze. Od dawien sprawa jest jasna, a rezultat badań i dochodzeń zebrał ostatni u nas wydawca Nowego Testamentu, ks. Władysław Szczepański T.J. profesor papieskiego Instytutu Biblijnego w komentarzach do swego przekładu, który zatwierdziła i poleciła Stolica Apostolska. Komentarz ks. profesora Szczepańskiego ujęty jest w te słowa: „Chrystus nie zabrania swym wiernym tutaj starania o utrzymanie doczesne siebie
i swoich najbliższych, ale pragnie i usilnie poleca, żeby człowiek na pierwszym miejscu starał się wiernie służyć Panu Bogu i spełniać jego przykazania i by w staraniu o dobra doczesne unikał zbytniej przesadnej troskliwości, która nie ma dość ufności w miłościwą pomoc Boga przy pracy, a nawet przekracza przepisy sprawiedliwości względem drugich", tak więc naucza Kościół. Można też powołać się na cud nakarmienia pięciu tysięcy słuchaczy. Zbawiciel uznał wówczas słuszność uwagi, że rzesze te nie mogą pozostawać tak długo bez posiłku. Mógł był sprawić, żeby głodu nie odczuwali, słuchając boskich
nauk; wybrał atoli inny rodzaj cudu: rozmnożył żywność i nakarmił ich. Znamienna co do zajmującej nas tu kwestii jest opowieść o namaszczeniu Zbawiciela wonnościami w Betanii przez Marię, siostrę Łazarzową (obszerniej u Jana XII, 1-8), co zgromił Judasz, który rzecze: „Czemu nie sprzedano
tego wonnego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ubogim?" - na co odparł Jezus: „Ubogich zawsze macie wśród siebie, mnie zaś nie zawsze macie" (w tymże przekładzie ks. prof. Szczepańskiego).
Skoro ubogich „macie wśród siebie" (w innych Ewangeliach: „z sobą"), a zatem ci, o których mówił tu w drugiej osobie liczbie mnogiej, według Jego myśli nie są ubogimi. Owi „wy" stanowią większość, skoro ubodzy znajdują się „z nimi" i „wśród nich", ci są tedy w mniejszości. Takim jest społeczeństwo normalne. Otrzymamy tedy określenie, kto jest ubogim. Chodzi o „rozdanie ubogim", bo Judasz do tego zmierza, a zatem o jałmużnę. Ubogim w Ewangelii jest ten, kto pod względem dóbr materialnych znajduje się poniżej przeciętności, i to tak dalece, iż nie obejdzie się bez jałmużny. Udzielanie jej jest obowiązkiem; ale gdyby nie było zamożniejszych, od kogóż otrzymać jałmużnę? Nie ma jałmużny bez zamożności, a zatem zamożność jest najzupełniej dozwolona. Otrzymujący jałmużnę stanowią wyjątek wśród ogółu, jałmużny nie potrzebującego. Społeczeństwo normalne chrześcijańskie składa się tedy w olbrzymiej większości z osób nie potrzebujących niczyjego wsparcia. Kręgi takich były zapewne w cieplej Palestynie z natury stosunków liczniejsze, niż w krajach północnych, a szczebel dostatecznej „zamożności" bardzo niski, z pewnością jeszcze niższy, niż w Polsce. Taki, który nasycony „chlebem świętojańskim", wygrzewał się tam na słońcu i od nikogo niczego się nie prosił, u nas musiałby żebrać. Rozmaita jest granica pomiędzy ubogim a nieubogim w rozmaitych krajach; kryterium zaś zawsze jednako określone, bo ogólne; potrzebujący wsparcia, a udzielający go. Ci, którzy wierzą w uprzywilejowanie ubóstwa, czysto materialnego ubóstwa, wobec porządku nadprzyrodzonego, czyż nie przerażą się konsekwencji, jakoby zbawienie bliższe było takich, którzy pobierają wsparcie?
Nasuwałyby się w takim razie wnioski przeraźliwe! Ponieważ ginie sama instytucja jałmużny tam, gdzie większość ludności nie może jej udzielać, a zatem ten właśnie człowiek normalny ma być upośledzonym wobec Boga?! Kto upierałby się przy moralnym pierwszeństwie takiego ubóstwa, musiałby podnieść skalę jego bardzo a bardzo w kierunku zamożności, rozszerzając pojęcie ubóstwa na bardzo wielu takich, którzy jednak nie są całkiem wolni od obowiązku udzielania jałmużny, a zatem takich, których Chrystus Pan jednak do ubogich nie zaliczył. Odrzucić też musimy próby określenia ubóstwa tym, jako ubogim jest każdy, kto utrzymuje się wyłącznie z zarobkowania własna pracą. Taki może być panem milionowym. Amerykańscy milionerzy pracują z reguły znacznie więcej od robotnika; a nawet u nas zdarza się czasem (niezbyt często), że ktoś ciężką pracą dochrapie się zamożności - i pracować nie przestaje. Dodają więc niektórzy do tej definicji bliższe pracy oznaczenie, mianowicie: „pracą rąk własnych". To już nadaje się do traktowania humorystycznego. Wirtuoza zarabiającego koncertami należałoby w takim razie uważać za uboższego od ulicznego przekupnia zapałek, który przecież „rękoma własnymi" nie robi nic. Mamy jeszcze do naszej sprawy dwa wersety Nowego Testamentu: przypowieść o wielbłądzie i uchu igielnym - tudzież o ubogich w duchu. Obydwa teksty bywają cytowane nader chętnie. „Łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igły, niż bogaczowi wejść do królestwa niebieskiego" (Mat. XIX. 24). Wyrażenie samo objaśnia wydawca i tłumacz ks. prof. Szczepański, tymi słowy: „Zdaje się, to było przysłowie ludowe owych czasów na wyrażenie rzeczy niemożliwej lub bardzo trudnej". Jakąż tedy zasługę ma bogacz, gdy żyje sprawiedliwie! Oczywiście nie poczytano tu za bogaczy wszystkich tych, którzy nie są ubogimi, którzy żyją bez jałmużny: „bogacz" stoi na drugim biegunie skali dobrobytu, jest z nieubogich
najzasobniejszym. Bogaty posiada dóbr doczesnych więcej od zamożnego i od majętnego; gdyby inaczej to rozumieć,wychodziłoby na to, że olbrzymia większość ludzi doznaje przeszkody w tym uchu igielnym. Musimy przyjąć stany pośrednie pomiędzy ubogim a bogatym, bo inaczej dochodzimy do absurdu.
A więc przysłowie o uchu igielnym stosować można tylko do najmajętniejszych, do tych niewielu, którzy są bogatymi pośród zamożnych. W każdym razie wynika z tego, jako bogaty żyjący zbożnie ma zasługę
większą, niż ubogi, bo pokonuje trudności znacznie większe. Jak zaś ma je pokonywać, podaje sposób sam Zbawiciel, pouczając na wstępie swego Kazania na Górze: „Błogosławieni ubodzy w duchu".
Ubogi w duchu nie musi być nim w materialnej rzeczywistości; może to być nawet największy bogacz. Być ubogim w duchu, to obowiązek wszelkich szczebli zamożności. Należy stale obcować duchowo z ubóstwem; myślą, uczuciami. Nie wolno panoszyć się majątkiem, nadymać się a poniżać ubogiego.
Dostatków należy używać umiarkowanie i zgodnie z etyką nie na nadmiar przyjemności cielesnych; z dostatków winien korzystać duch, należy wykuwać z nich narzędzia ku doskonaleniu siebie i bliźnich. Przede wszystkim zaś powinien nawet najbogatszy umieć być ubogim i potrafić to bez szkody dla swej wartości wewnętrznej. Powinien posiąść tę wartość, która uczyniłaby go wartościowym nawet w razie straty majątku. Jeżeli chcemy poznać wartość moralną człowieka majętnego badajmy go i rozważajmy, czym byłby i jakim, gdyby przestał być majętnym; czy zdołałby utrzymać się na tym samym poziomie duchowym. Widzieliśmy i widzimy setki osób pozbawionych nagle wśród wojny dostatków, żyjących ubogo a godnie, przykładnie. Pytam każdego, kto miał sposobność zbierać doświadczenie podczas obojej wojny powszechnej; czy przyznać wyższość moralną zubożałym bogaczom, czy ubogim zbogaconym? który rodzaj zasłużył sobie bardziej na szacunek? Gdyby ubogich obowiązywało prawidło, że mają być bogatymi w duchu, może nie daliby temu rady, gdy tymczasem wielu bogaczy dorasta do tego, iżby byli ubogimi w duchu, w zasadach życia nie różniąc się od ubogich. Iluż ubogich nie wytrzymałoby próby bogactwa! Któż zdoła wiedzieć na pewno, komu łatwiej odbyć metamorfozę dobrobytu bez szkody dla duszy? Gdyby zamożni nie bywali często ubogimi w duchu, należałoby wystąpić przeciw zamożności w imię etyki. W konsekwencji doskonalenie społeczeństw polegałoby na pogrążaniu ich w jak największym ubóstwie. Murzyni afrykańscy stanowiliby ideał moralności publicznej, w Europie zaś Albania
wyprzedzałaby nawet ubożuchną Polskę. Chrześcijańskie doskonalenie polegałoby właśnie na ciągłym ubożeniu. Zamieniać się tedy w żebraków w imię doskonałości? może wstecz do jaskiń troglodyckich?! Nigdzie nie ma błogosławieństwa ubóstwa, jako antytezy bogactwa; istnieje tylko błogosławieństwo ubogich w duchu; ten zaś obowiązek ciąży nie tylko na zamożnych lecz również na ubogich. Ubogi szemrający całe życie i nie myślący o niczym innym, jak tylko o przymusowym zubożeniu majętnych tacy ubodzy nie są oczywiście ubogimi w duchu. Co wszystko zważywszy, nie sposób twierdzić, jakoby dążenie do dobrobytu przeciwnym było duchowi chrześcijańskiemu. Społeczeństwo, które składałoby się z samych tylko ludzi zamożnych, mogłoby się składać doskonale z samych najcnotliwszych chrześcijan - jest to prawdopodobniejsze, niż gdyby składało się z samych nędzarzy Już w tej sprawie Roma locuta, a to w dwóch wielkich encyklikach, dwóch dalszych od siebie pontyfikatów „Rerum Novarum" Leona XIII i „Quadragesimo anno" Piusa XI. Dobrze zorganizowane państwo winno zapewnić obywatelom w dostatecznej ilości takie dobra materialne i zewnętrzne, „których używanie konieczne jest do praktykowania cnoty" (św.Tomasz: De regimine principum I.c. 15). A wśród tez pontyfikatu znajduje się też następująca: „nic nie wzbrania pomnażania mienia w sposób uczciwy i sprawiedliwy tym, którzy współdziałają w produkcji". Zamożność nie jest moralnie niższą od ubóstwa.
Zwróćmy uwagę na jeden jeszcze werset, o treści ogólnej, nadużywany zaś demonstracyjnie przez wrogów Kościoła: „dbajcie o rzeczy, które są królestwa niebieskiego, a reszta będzie wam przydana".
Nie znaczy to, że wierni nie powinni dbać o dobrobyt, lecz, że ludzie dojdą do wszystkiego, co im potrzebne, jeżeli będą cnotliwi. Jakoż gdyby nikt nie robił nigdy nic złego, nie byłoby żadnych krzywd, a więc nie byłoby też „kwestii socjalnej". Czyż to nie proste i jasne? Zadajmyż sobie wyraźnie i bez osłonek pytanie, co lepsze dla rozwoju duchowego społeczeństw, do czego tedy należy dążyć? Jeżeli do zubożenia a więc? konsekwentnie do coraz większego? W takim razie najbardziej umoralnia boiszewizm. A Polska znalazła się też na walnej drodze do doskonałości. Doświadczenie poucza atoli, że nędza wyżera etykę. Zresztą społeczność złożona z samych nędzarzy musi zmarnieć. Byłoby to jakimś obłędem samobójczym, żeby czynić zabiegi o pogorszenie bytu. Jeżeli zaś ubóstwo celem moralnym życia, w takim razie niemoralnie jest zapobiegać o zapewnienie przyszłości własnym dzieciom. Z naciskiem wypada też podnieść, że badania specjalne stwierdziły, jako każdy stan wydaje na rzeczy zbędne mniej więcej jednakową część swych dochodów. Bez tych wydatków „zbędnych" nie byłoby zgoła możności postępu materialnego. Życie cywilizowane zaczyna się dopiero od wydatku na coś „zbędnego". Z wywodów powyższych wynika, że moralność chrześcijańska życia zbiorowego nie zachwala bynajmniej dążeń do równości materialnej, aprobuje jedynie zabiegi o wyrównywanie zbyt wielkich różnic, wiodących do niesprawiedliwości. Jakie atoli różnice wypada wyrównywać, jako niesprawiedliwe,
na to pytanie nie może tu nastąpić żadna odpowiedź ogólna, gdyż to zależy od czasu, miejsca i okoliczności[...]

Niebezpieczne wpływy Wschodu.

Od kilkudziesięciu lat możemy obserwować proces przyswajania przez społeczeństwa Zachodu idei religijnych Dalekiego Wschodu. Szczególne otwarcie, zwłaszcza w USA i Europie Zachodniej, nastąpiło pod tym względem w czasie rewolucji obyczajowej 1968 r. Nic dziwnego, sfera ducha nie znosi próżni i dlatego puste miejsce po odrzuconym Super Prawdziwym Stwórcy musiały wypełnić fałszywe religie czy ideologie. Młodzi buntownicy odrzucając światopoglądy swoich historycznych pradziadów czy rodziców, najczęściej oparte na chrześcijaństwie, w ich miejsce przyjmowali idee marksizmu w interpretacji chińskiego tyrana, komunisty Mao Tse Tunga, przy czym co bardziej religijni idee lewackie uzupełniali elementami buddyzmu czy hinduizmu. Także Polska, choć w nieco inny sposób, stała się celem penetracji sekt zainspirowanych duchowością wschodnią czy pogańską.

Największym sprzymierzeńcem rozprzestrzeniania się wierzeń rodem z Dalekiego Wschodu jest słaba znajomość wśród Europejczyków czy Amerykanów realiów religijnych i społecznych Azji. Wyrwane z kontekstu nauki buddyzmu czy hinduizmu wydają się atrakcyjne, przepełnione spokojem, przyjazne dla przyrody, wychodzące naprzeciw duchowym potrzebom człowieka XXI wieku. Na tym tle źle poznane chrześcijaństwo , zohydzane przez antchrześcijańskie filmy i tendencyjne doniesienia mediów o działalności duchownych itp., wydaje się czymś niedoskonałym, mało pociągającym czy wręcz – używając języka młodych ludzi – „obciachowym", "ciemnogrodem" czy "ciemnym katolandem"

W takiej sytuacji udział w kursach jogi czy spotkaniach na temat duchowości Wschodu, organizowanych najczęściej przez różnego rodzaju sekty, może stać się punktem zwrotnym w życiu ludzi poszukujących duchowych wrażeń, zmienić ich dalsze życie w egzystencję niewolniczą, podporządkowaną jakimś samozwańczym „guru”, lub co gorsza "nieznanym istotom innowymiarowym". Trudno też nie wspomnieć o tragicznych konsekwencjach takiego uzależnienia dla życia duchowego czy wreszczie dla kontaktu z Duchem Świętym…

Konsekwencje społeczne

Niektórych do fascynacji elementami buddyzmu czy hinduizmu może skłaniać całkowicie błędne, acz coraz bardziej rozpowszechnione, przekonanie, że Prawdę można znaleźć w każdej wielkiej religii. W rzeczywistości tak nie jest. Istota Niebiańska, Jezus mówił o sobie, że jest Drogą, Prawdą i Życiem. Gdyby obok Jego nauk istniały inne, których zachowywanie prowadziłoby do Zbawienia, z pewnością poinformowałby nas o tym.

Oprócz szkód duchowych, które ponosi każdy, kto odrzuca prawdziwego Boga na rzecz buddyzmu, hinduizmu czy innej pogańskiej duchowości, warto wspomnieć także o stratach, jakie może ponieść społeczeństwo, gdyby zostało oparte na zasadach wielkich religii Wschodu. By się o tym przekonać, wystarczy przyjrzeć się Indiom. Przecież ogromne dysproporcje pomiędzy warunkami, w których żyją przedstawiciele najwyższej kasty braminów, a nędzą, w jakiej wegetują odrzuceni przez społeczeństwo nietykalni siudrowie nie jest wynikiem przypadkowego zbiegu okoliczności, lecz konsekwencją tradycyjnej nauki hinduizmu !

Coraz częściej można usłyszeć ludzi uważających się za chrześcijan czy katolików, równocześnie deklarujących swą wiarę w reinkarnację. Pomijając sprzeczność tego typu nauk z tym, co głosi Święta Nauka Chrześcijan, wiara w wielokrotne pojawianie się na świecie duszy w kolejnych wcieleniach powoduje straszliwe spustoszenie w życiu społecznym. Najlepiej widać to w ojczyźnie hinduizmu. Istniejące na całym świecie naturalne podziały na warstwy społeczne, spowodowane zróżnicowaniem ludzi pod względem talentów, pracowitości, odziedziczonych majątków itp. są tam karykaturalnie wyostrzone wiarą w wędrówkę duszy ku doskonałości poprzez kolejne wcielenia. Niestety, łagodzenie kontrastów między wyższymi a najniższymi kastami, a nawet walka z nędzą, w jakiej żyją najniższe klasy społeczne postrzegane są w Indiach jako przeciwstawianie się naturalnemu porządkowi rzeczy, wynikającemu z tamtejszej religii. Dominikanka, siostra Michaela Pawlik, która, jeszcze jako świecka misjonarka, wiele lat spędziła w Indiach, w jednym ze swoich artykułów opisała historię swoich starań o wyciągnięcie z nędzy mieszkańców dwóch wiosek należących do kasty pariasów. Podniesienie na wyższy poziom powszechnych w tych miejscowościach umiejętności rękodzielniczych spowodowało wyraźną poprawę dochodów tamtejszych siudrów. Kiedy jednak zorientowali się oni, nie bez podpowiedzi należących do wyższych kast sąsiadów, że zakłóca to „naturalny porządek” świata, według którego działalność rzemieślnicza jest domeną ludzi „wyższych wcieleń”, porzucili natychmiast działalność rękodzielniczą, by nie zaburzać „karmy” (jedno z najważniejszych pojęć w hinduizmie i buddyzmie, oznaczające sumę dobrych i złych uczynków człowieka w jego obecnym życiu, która wpływa na to, jakie będzie następne wcielenie tej osoby w „łańcuchu reinkarnacji”).

Duch ciemności

Trudno nawet wymagać od Hindusów wyższych warstw społecznych litości i wsparcia dla ubogich. Oni po prostu wyciągają logiczne wnioski z nauk swej religii. Im szybciej parias umrze, tym lepiej dla niego, bo w takim wypadku krócej trwają jego ziemskie cierpienia i szybciej będzie miał szansę wcielić się w wyższą formę ludzką. 

Wyobraźmy sobie teraz przeniesienie takiej wiary do Polski. Łatwo przewidzieć, co by się stało, gdyby pycha pseudoelit „trzymających władzę” nad wieloma dziedzinami życia społeczno-gospodarczego została jeszcze umocniona religijnie. Grupa postkomunistycznej nomenklatury i związanych z nią dorobkiewiczów zamieniłaby się w „kastę panów”, przekonanych o swej wyjątkowości i wyższości nad wszystkimi innymi(co i tak ma miejsce obecnie...), gorzej sytuowanymi materialnie. W takim wypadku Polska szybko weszłaby na drogę ku zacofaniu(co już się dzieje), wzorem dawnych Indii. Warto w tym miejscu podkreślić słowo „dawnych”, bo obecnie kraj ten coraz częściej jest postrzegany jako gwałtownie rozwijający się – mogący w krótkim czasie dołączyć do potęg gospodarczych i militarnych świata.

Byłoby jednak naiwnością sądzić, że obecna szybka modernizacja Indii wynika z uwolnienia nieznanego potencjału, który tkwił w hinduizmie. Paradoksalnie swój przyspieszony rozwój kraj ów zawdzięcza nie panującej tam tradycyjnie religii, lecz… chrześcijaństwu! Na przykład pewnego zafascynowania ideami wypływajacymi z nauki Chrystusa nie krył hinduista Gandhi, uważany za ojca niepodległości Indii. Co więcej, nawet księgi hinduizmu – Wedy, zostały zmodernizowane tak, by złagodzić ich najbardziej barbarzyńskie i utrudniające rozwój społeczeństwa nauki. Obok zniesienia podziału na kasty, zakazano również palenia wdów po śmierci męża oraz nierządu świątynnego.

Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną…

Św. Piotr ostrzegał uczniów: Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć (1P 5, 8). Stanowiące wielką atrakcję dla poszukujących nadnaturalnych duchowych doznań potencjalnych nowych wyznawców sekt wschodnich otwieranie się na nieznane energie jest po prostu otwieraniem "bramy innego wymiaru", przez którą ów „lew ryczący” może wejść.

Niestety, takich bram duchowych ma człowiek do dyspozycji dużo więcej. Niewątpliwie należy do nich astrologia, wróżbiarstwo, wywoływanie duchów osób zmarłych, magia itp., jednym słowem – okultyzm.

Tego typu praktyki, także nieobce religiom Wschodu, sprzeciwiają się pierwszemu przykazaniu: Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną. Oddający się im człowiek nie tylko łamie Prawo Boże, ale także wchodzi w kontakt z istotami innowymiarowymi czy demonami, bo to one wykorzystują wszelkie sposoby, aby spętać wolę człowieka, a przynajmniej doprowadzić go do zejścia z dobrej drogi, czyli zerwania ze Stwórcą świata.

Jednak Super Byt, czy Kościół Chrześcijan nie zakazuje niczego, co by nie było dla człowieka szkodliwe czy niebezpieczne. Można prosić Super Istotę Stwórcę światów o błogosławieństwo, Anioła Stróża o opiekę. Na co komu rozmowy z demonami? Przecież to nie dusza zmarłego stawia się na wezwanie wywołującego duchy. Żaden człowiek z tamtego świata nie przyjdzie dla zaspokojenia naszej czczej ciekawości.

Zwrócił się więc Saul do swych sług: «Poszukajcie mi kobiety wywołującej duchy, chciałbym pójść i jej się poradzić»”. Obrzęd wywołania ducha nie jest więc dostępny każdemu człowiekowi, lecz może nim kierować jedynie „specjalna” osoba. Działanie Saula było wbrew prawodawstwu Mojżesza, które zabraniało wywoływania zmarłych. Słudzy odpowiedzieli mu: „Jest w Endor kobieta, która wywołuje duchy” (1 Sm 28, 6 - 7). Gdy wróżka z Endor wywołała ducha, Saul nie widział go. Pytał niecierpliwie kobietę: „Co widzisz?” Biblia opowiada dalej: „Kobieta odpowiedziała Saulowi: "Widzę istotę pozaziemską, wyłaniającą się z ziemi".

o tym jest wyjasniane tutaj:
http://popotopie.blogspot.co.uk/2013/06/kim-sa-istoty-z-innego-wymiaru.html

Na przykładzie Indii możemy się przekonać, jak błędne koncepcje religijne są w stanie tragicznie zaciążyć na społeczeństwie, które wszedłszy w ślepą uliczkę, potrafi w niej ugrzęznąć i wegetować przez wieki. Niestety, pycha powoduje, że ludzie zamiast starać się lepiej zrozumieć naukę Jezusa Chrystusa, próbują przebudowywać świat według własnych pomysłów.

W tym temacie proponuję ten wpis:
http://popotopie.blogspot.co.uk/2013/06/polska-mafia.html

Stanisław Krajski - Rozmowy Patriotów || TV Szczęść Boże ||   

https://www.youtube.com/watch?v=Rj1YjtP06Tg

Linki:
Czy Biblia jest prawdziwą spisaną historią ?
Duchowe poglądy o rzeczywistości
Kolumna geologiczna ? Faszerstwo !
Marzulli ujawnia kolejne sensacyjne wyniki badań !
Bereszit bara Elohim et haszemaim – Na początku stworzył Bóg…
Tajemnice Kodu Tory – Rabin Glazerson ujawnia niezwykłe dane

Boskie Tchnienie

Święte znaki Świętego Przesłania – Język sprzed potopu

Paleo hebrajskie odkrycie proto kananejskiego

„trzeba wpierw Torą żyć”

Przedświadomość megalityczna

Dwadzieścia lat poszukiwań odkrywcy piątego elementu…

Chrześcijańskie anamnesis

Miód na chrześcijańską duszę – „Trony, Panowania, Zwierzchności i Władze”
Megalityczna rzeczywistość kontra darwinistyczna Maja माया
Szczególna teoria myślenia względnego
Fatima i polscy duchowi matrixowcy
Wyginięcie mamutów i zagadkowe artefakty starożytnej cywilizacji, co je łączy ?
Sklepienie ochronne nad Ziemią przedpotopową, czy zdajemy sobie sprawę jak niesamowity był to świat !?
Żelazna logika naukowca kreacjonisty – dr Thomas Kindell